Dolegliwość:
Na czym polega problem?
Diagnostyka WNM
- Wywiad lekarski
- Kwestionariusze i ankiety
- Badanie uroginekologiczne: ocena ruchomości cewki moczowej w USG; badanie neurologiczne z oceną wydolności mięśni dna miednicy; badanie siły mięśni dna miednicy; ocena statyki narządów miednicy w nietrzymaniu moczu (dodatkowo testy kaszlowe i podpaskowe)
- dzienniczek mikcji
- dodatkowe testy laboratoryjne
Leczenie
- nieinwazyjne metody
- chirurgiczne
- inne zachowawcze oraz zabiegowe metody leczenia realizowane w zaprzyjaźnionych ośrodkach medycznych:
Nasi specjaliści
Lekarz rehabilitacji medycznej, uroginekolog
Ginekolog-położnik, uroginekolog
Ginekolog-położnik, uroginekolog
Ginekolog-położnik, uroginekolog
Nieinwazyjne metody leczenia
W odpowiedzi na to wyzwanie medyczne w Lanula Clinic korzystamy z szeregu nieinwazyjnych metod leczenia, które są skuteczne, bezpieczne i minimalizują ryzyko powikłań:
Jedną z podstawowych metod nieinwazyjnego leczenia WNM są ćwiczenia mięśni dna miednicy. Polegają one na świadomym napinaniu i rozluźnianiu mięśni dna miednicy, które odgrywają kluczową rolę w kontrolowaniu oddawania moczu. Regularne wykonywanie tych ćwiczeń prowadzi do wzmocnienia mięśni, co pomaga zapobiegać mimowolnemu wyciekowi moczu. Ćwiczenia można wykonywać samodzielnie w domu, co czyni je dostępnymi i wygodnymi dla większości pacjentów.
Biofeedback to technika wspomagająca ćwiczenia mięśni dna miednicy poprzez wykorzystanie specjalnych urządzeń monitorujących aktywność mięśni. Za pomocą elektrod dopochwowych lub naklejanych na skórę pacjenta, rejestrowana jest praca mięśni dna miednicy, mięśni brzucha czy mięśni pośladków, a następnie przekazywana jest ona zwrotne na ekran komputera. Dzięki temu, pacjent może lepiej kontrolować i poprawiać technikę wykonywania ćwiczeń. Biofeedback jest szczególnie pomocny dla osób, które mają trudności z prawidłowym identyfikowaniem i napinaniem odpowiednich mięśni.
Elektrostymulacja to kolejna nieinwazyjna metoda leczenia WNM. Polega na stosowaniu niewielkich impulsów elektrycznych do stymulowania mięśni dna miednicy. Impulsy te są dostarczane za pomocą elektrod umieszczonych na skórze lub wprowadzanych do pochwy. Elektrostymulacja pomaga wzmocnić mięśnie i poprawić ich funkcjonowanie. Zabiegi te są zwykle przeprowadzane w gabinecie fizjoterapeutycznym, ale istnieją także urządzenia do stosowania w domu.
Terapia polega na zastosowaniu pessarów czy tamponów, czyli niewielkich, elastycznych materiałów umieszczanych w pochwie, które pomagają podtrzymywać cewkę moczową i lub pęcherz (na poziomie szyi pęcherza). Systemy dostępne są w różnych kształtach i rozmiarach dobieranych podczas badania uroginekologicznego. Pessaroterapia jak i tamponoterapia może być stosowana zarówno tymczasowo, jak i długoterminowo, w zależności od potrzeb pacjentki.
Kolagen typu I jest najlepiej poznanym białkiem budulcowym w organizmie ludzkim. Odpowiada przede wszystkim za strukturę tkanek, a także ich właściwości. Iniekcje tropokolagenu mogą okazać się pomocne w redukcji dolegliwości związanych z nietrzymaniem moczu przez stumulujacy wpływ na tkanki okołocewkowe (odtworzenie ubytków naturalnego kolagenu)
Chirurgiczne metody leczenia
Przy braku satysfakcji z postępowania zachowawczego możliwe jest operacyjne podparcie cewki moczowej – wszczepienie taśmy podcewkowej. Sposób jej przeprowadzenia zależy od budowy i anatomii strefy urogenitalnej pacjentki.
Najczęściej wykonujemy zabieg TVT (technika załonowa), znacznie rzadziej – z uwagi na ograniczony zakres wskazań – stosujemy zabieg TOT (technika przezzasłonowa).
W sedacji dożylnej z dodatkowym znieczuleniem miejscowym nacinamy ( ok 10mm) pochwę w zależności od techniki TVT vs TOT w ⅓ lub ½ długości dystalnej części cewki moczowej . Tunelujemy tkanki do gałęzi kości łonowych a następnie przeprowadzamy troakary umożliwiające aplikację taśmy w przygotowanej przestrzeni. W kolejnym etapie wykonujemy uretrocystoskopię (celem kontroli wystąpienia ewentualnych powikłań śródzabiegowych). Taśmę ustawiamy w miejscu podparcia w sposób beznapięciowy pod kontrolą odruchu kaszlowego. Pochwę zszywamy szwami wchłanialnymi.
Pacjentka pozostaje w szpitalu 1 dobę po zabiegu celem przeprowadzenia kontroli objętości pęcherza moczowego po spontanicznej mikcji.
- kwalifikacja do zabiegu uwzględniająca jakość życia; długość i ruchomość cewki moczowej, wysokość sklepień pochwy
wymazy z dróg rodnych w kierunku bakterii typowych i atypowych (ureaplazma; mycoplasma i chlamydia) - badania z krwi do krótkiego znieczulenia ogólnego (grupa krwi, morfologia, elektrolity, krzepnięcie; hbs antygen; HCV; VDRL)
- badanie moczu (w niektórych przypadkach posiew moczu)
świadoma zgoda na zabieg operacyjny
- infekcja pochwy: nieprawidłowe wymazy z dróg rodnych
- czynna infekcja pęcherza moczowego
- przeciwwskazania anatomiczne: uchyłki cewki moczowej; guzy cewki lub okolicy cewki (naczyniaki, nerwiaki; czerniaki); ektopowe (cewkowe) ujście moczowodu; ektopowa nerka;
- przeciwwskazania nabyte: duże żylaki zaotrzewnowe; przepuklina pachwinowa; podejrzenia zrostów (po zabiegach operacyjnych);
- zaleganie moczu po mikcji (retencja moczu); uszkodzenia unerwienia pęcherza moczowego (stan po operacjach neurochirurgicznych; urazach rdzenia; choroby demienilizacyjne); problemy wypieracza pęcherza moczowego prowadzące do zalegania moczu
Inne zachowawcze oraz zabiegowe metody leczenia realizowane w zaprzyjaźnionych ośrodkach medycznych:
Laseroterapia to metoda wykorzystująca światło lasera do stymulacji i regeneracji tkanek w obrębie pochwy i dna miednicy. Zabiegi laserowe prowadzą do wzmocnienia kolagenu i elastyny.
Zastosowanie substancji wypełniającej pod błonę śluzową cewki moczowej mające na celu jej zwężenie i uszczelnienie. Stosowane jest u wąskiej grupy pacjentek z efekt terapeutyczny osiąga się dzięki objętości wstrzykniętego żelu.